Επιτύμβια χάι κου
Επιτύμβια επιγράμματα ήταν η έμμετρη ολιγόστιχη ποίηση των Αρχαίων Ελλήνων, πάνω σε μαρμάρινη ή λήθινη στήλη, που συνόψιζε την ιστορία του ανθρώπου που πέθανε και ετοποθετείτο πάνω σε τύμβο (μικρό λόφο από χώμα) για να γίνεται ορατή από τους περαστικούς.
Αυτό το Σήμα-Μνήμα εμφανίστηκε γύρω στον 7ο αιώνα π.Χ. και διατηρήθηκε μέχρι περίπου τον 6ο αιώνα μ.Χ.
Θεωρείται πλέον ως ένα εξέχον λογοτεχνικό είδος.
Το πιο σύγχρονο επιτάφιο επίγραμμα που γνωρίζω είναι του Νίκου Γκάτσου και είναι χαραγμένο στην επιτύμβια στήλη που κοσμεί τον τάφο του Μάνου Χατζιδάκι στο κοιμητήριο της Παιανίας.
Είναι του 1994 Μ.Χ. (έτος θανάτου του συνθέτη) με τους στίχους:
“μ’ ένα τραγούδι πάντα ανοίγει ο δρόμος για τους ουρανούς”
Χάι Κου είναι τρίστιχα μικρά ποιήματα με 5, 7 και 5 συλλαβές αυστηρά σε κάθε στίχο, δημιουργώντας έτσι ένα σύνολο δεκαεπτά συλλαβών. Το ποιητικό αυτό είδος άνθισε από τον 15ο αιώνα μ,Χ. στην Ιαπωνία και έγινε ευρύτερα γνωστό στη Δύση στις αρχές του 20ού αιώνα.
Επιτύμβια Χάι Κου είναι η Σύνθεσις αυτών των δύο ισχυρών λογοτεχνικών παραδόσεων. Η δομή τους βασίζεται στα Χάι Κου και το εννοιολογικό τους περιεχόμενο στα επιτύμβια επιγράμματα.
Οι εικόνες από το Φαγιούμ (περιοχή της Αιγύπτου, όπου το 1615 ανακαλύφθηκαν προσωπογραφίες πάνω σε ξύλο, ανθρώπων που είχαν πεθάνει) της παρούσης έκδοσης είναι αναφορά στην ξεχασμένη αθανασία και ο αρμός που συνενώνει φαινομενικά ετερόκλητες εποχές, υπενθυμίζοντας έτσι τη συνέχεια της συνείδησης.
Επιτύμβια επιγράμματα ήταν η έμμετρη ολιγόστιχη ποίηση των Αρχαίων Ελλήνων, πάνω σε μαρμάρινη ή λήθινη στήλη, που συνόψιζε την ιστορία του ανθρώπου που πέθανε και ετοποθετείτο πάνω σε τύμβο (μικρό λόφο από χώμα) για να γίνεται ορατή από τους περαστικούς.
Αυτό το Σήμα-Μνήμα εμφανίστηκε γύρω στον 7ο αιώνα π.Χ. και διατηρήθηκε μέχρι περίπου τον 6ο αιώνα μ.Χ.
Θεωρείται πλέον ως ένα εξέχον λογοτεχνικό είδος.
Το πιο σύγχρονο επιτάφιο επίγραμμα που γνωρίζω είναι του Νίκου Γκάτσου και είναι χαραγμένο στην επιτύμβια στήλη που κοσμεί τον τάφο του Μάνου Χατζιδάκι στο κοιμητήριο της Παιανίας.
Είναι του 1994 Μ.Χ. (έτος θανάτου του συνθέτη) με τους στίχους:
“μ’ ένα τραγούδι πάντα ανοίγει ο δρόμος για τους ουρανούς”
Χάι Κου είναι τρίστιχα μικρά ποιήματα με 5, 7 και 5 συλλαβές αυστηρά σε κάθε στίχο, δημιουργώντας έτσι ένα σύνολο δεκαεπτά συλλαβών. Το ποιητικό αυτό είδος άνθισε από τον 15ο αιώνα μ,Χ. στην Ιαπωνία και έγινε ευρύτερα γνωστό στη Δύση στις αρχές του 20ού αιώνα.
Επιτύμβια Χάι Κου είναι η Σύνθεσις αυτών των δύο ισχυρών λογοτεχνικών παραδόσεων. Η δομή τους βασίζεται στα Χάι Κου και το εννοιολογικό τους περιεχόμενο στα επιτύμβια επιγράμματα.
Οι εικόνες από το Φαγιούμ (περιοχή της Αιγύπτου, όπου το 1615 ανακαλύφθηκαν προσωπογραφίες πάνω σε ξύλο, ανθρώπων που είχαν πεθάνει) της παρούσης έκδοσης είναι αναφορά στην ξεχασμένη αθανασία και ο αρμός που συνενώνει φαινομενικά ετερόκλητες εποχές, υπενθυμίζοντας έτσι τη συνέχεια της συνείδησης.
Επιτύμβια επιγράμματα ήταν η έμμετρη ολιγόστιχη ποίηση των Αρχαίων Ελλήνων, πάνω σε μαρμάρινη ή λήθινη στήλη, που συνόψιζε την ιστορία του ανθρώπου που πέθανε και ετοποθετείτο πάνω σε τύμβο (μικρό λόφο από χώμα) για να γίνεται ορατή από τους περαστικούς.
Αυτό το Σήμα-Μνήμα εμφανίστηκε γύρω στον 7ο αιώνα π.Χ. και διατηρήθηκε μέχρι περίπου τον 6ο αιώνα μ.Χ.
Θεωρείται πλέον ως ένα εξέχον λογοτεχνικό είδος.
Το πιο σύγχρονο επιτάφιο επίγραμμα που γνωρίζω είναι του Νίκου Γκάτσου και είναι χαραγμένο στην επιτύμβια στήλη που κοσμεί τον τάφο του Μάνου Χατζιδάκι στο κοιμητήριο της Παιανίας.
Είναι του 1994 Μ.Χ. (έτος θανάτου του συνθέτη) με τους στίχους:
“μ’ ένα τραγούδι πάντα ανοίγει ο δρόμος για τους ουρανούς”
Χάι Κου είναι τρίστιχα μικρά ποιήματα με 5, 7 και 5 συλλαβές αυστηρά σε κάθε στίχο, δημιουργώντας έτσι ένα σύνολο δεκαεπτά συλλαβών. Το ποιητικό αυτό είδος άνθισε από τον 15ο αιώνα μ,Χ. στην Ιαπωνία και έγινε ευρύτερα γνωστό στη Δύση στις αρχές του 20ού αιώνα.
Επιτύμβια Χάι Κου είναι η Σύνθεσις αυτών των δύο ισχυρών λογοτεχνικών παραδόσεων. Η δομή τους βασίζεται στα Χάι Κου και το εννοιολογικό τους περιεχόμενο στα επιτύμβια επιγράμματα.
Οι εικόνες από το Φαγιούμ (περιοχή της Αιγύπτου, όπου το 1615 ανακαλύφθηκαν προσωπογραφίες πάνω σε ξύλο, ανθρώπων που είχαν πεθάνει) της παρούσης έκδοσης είναι αναφορά στην ξεχασμένη αθανασία και ο αρμός που συνενώνει φαινομενικά ετερόκλητες εποχές, υπενθυμίζοντας έτσι τη συνέχεια της συνείδησης.
Συγγραφείς / Επιμέλεια
Ιωάννης Ψάρρας
ISBN
978-618-
Σελίδες
50
Έκδοση
Σύνθεσις
Κριτικές
Κωνσταντίνος B. Μπούρας, “Ελευθεροτυπία”/ “Βιβλιοθήκη”, 17/12/2011